Voorbereiding
Blijf op de hoogte en volg Tom
01 Augustus 2015 | Nederland, Sneek
Het spookt al sinds de vierde klas door mijn hoofd, sinds mama er mee kwam, een jaar naar Amerika. Ik ben namelijk 16 wanneer ik mijn vwo diploma heb en om dan op naar de Universiteit en op kamers te gaan wonen leek ons niet zo’n goed idee.
Een jaar geleden heb ik bij verschillende organisaties informatie aangevraagd. Vervolgens zijn wij afgelopen oktober naar een voorlichting geweest van STS, de enige organisatie die nog mensen met een vwo diploma naar Amerika laten gaan. Vrij snel daarna hebben we besloten om mij aan te melden. Zo gezegd, zo gedaan. Na het invullen van veel (lees: heeeeeeeel erg veel) papierwerk, werd deelname aan het progamma dan echt werkelijkheid. Het lange wachten kon nu beginnen, totdat ze een gastgezin voor me gevonden hadden. Omdat ik voorkeurs staten had opgegeven, zouden ze eerst daar naar een gastgezin gaan zoeken voor mij (Colorado, Utah en Idaho). In de tussentijd ben ik nog twee keer ingeënt (2x hepatitis A & B). Wat een vreselijke prikken waren dat..
Afijn, het was denk ik half maart toen het verlossende bericht kwam: ZE HEBBEN EEN GASTGEZIN VOOR JE GEVONDEN! Op dat moment kon mijn geluk natuurlijk niet op. Mijn gastgezin bestaat uit een alleenstaande man van ondertussen 68-jarige leeftijd, woonachtig in North Little Rock, Arkansas. Hij heeft al iets van 7 eerdere uitwisselingsstudenten in huis gehad. Omdat het een alleenstaande man is, moesten mijn ouders en ik wel eerst toestemmen met de zogenaamde single parent placement. Het contact met Bob (zo heet mijn gastvader) kon toen beginnen. Eerst begonnen we wat e-mails over en weer te schrijven. Later kregen we ook via Facebook en WhatsApp contact met elkaar. Ik denk dat Bob een geweldige gastvader voor me gaat worden. Ik had nog niet heel veel contact met hem, aangezien ik erg druk was met mijn eindexamen. Als ik die niet zo halen, zou Amerika ook niet doorgaan.
In mei waren de examens aangebroken, drie weken lang zwoegen. Voor mijn gevoel gingen ze erg goed en op 11 juni kreeg ik te horen dat mijn gevoel klopte. Ik was geslaagd, met hele mooie cijfers!
In de tussentijd hadden we de aanvraagformulieren voor een Amerikaans visum gekregen. Weer een heleboel papier werk dat ingevuld moest worden (met vragen waarvan je echt dacht: moet ik dit serieus nemen?). Maar uiteindelijk konden we een afspraak maken met het consulaat, op maandag 29 juni. Voordat ik naar het consulaat moest, hadden we op de zaterdag ervoor nog een informatie bijeenkomst van STS. Een heleboel returnees die over hun ervaringen vertelden en aan het einde kregen we een prachtige STS tas en t-shirt. Ook heb ik die vrijdag er voor mijn afscheidsfeest voor vrienden en familie gegeven, een BBQ in de achtertuin.
Op naar het consulaat dus. Samen met mijn vriendin (Mariellë) hebben we er maar een dagje Amsterdam van gemaakt. Op het tijdstip van de afspraak moet je in een lijn voor de ingang gaan staan en wordt je één voor één gescreend door een man met een metaaldetector. Vervolgens mag je naar binnen, waar je nog een keer door een detectiepoortje mag lopen. Albanië dat overleeft hebt, mag je in een kamertje met een paar andere wachten tot je aan de beurt bent. Je moet dan wat papier inleveren, je paspoort inleveren en je vingers laten scannen. Daarna mag je opnieuw plaats nemen in de kamer en krijg je iemand anders te spreken, die vraagt waar je heen gaat en je nog een keer je vingers laat scannen. Hij is uiteindelijk diegene die je vertelt dan je het visum gekregen hebt. Op het pakken van de tas na, was dan nu al het geregel (gelukkig) achter de rug. De rest van de week heb ik met Mariellë gespendeerd.
Op maandag gingen we nog leuk even twee weken op vakantie, een week in de Ardennen (België) en een week in de Vogezen (Frankrijk). Twee weken lang ontstressen voor vertrek. Vervolgens kwamen we op maandag avond laat terug en zou ik al op donderdag ochtend zeer vroeg vliegen. Op dinsdag alle spullen van vakantie in de was gedaan, de spullen die al gepakt konden worden pakken en afscheidscadeaus geregeld voor Papa, Mama, Carlijn en Mariellë. ’s Middags was Mariellë aangekomen in Sneek en is tot vertrek bij mij gebleven. Op woensdag heb ik (in een record tempo) mijn tas gepakt. Daarna ben ik (met Mariellë) een laatste keer het water opgegaan in het rubberbootje. Onderweg zijn we Simon en Gideon nog tegen gekomen, waar ik dan aan het einde van de middag dan echt voor de allerlaatste keer goodbye tegen gezegd heb. ’s Avonds heb ik mijn laatste dingetjes gepakt (Laptop, iPod etc.) en heb ik nog geprobeerd wat slaap te pakken (wat uiteindelijk twee uurtjes slaap geworden is).
Een jaar geleden heb ik bij verschillende organisaties informatie aangevraagd. Vervolgens zijn wij afgelopen oktober naar een voorlichting geweest van STS, de enige organisatie die nog mensen met een vwo diploma naar Amerika laten gaan. Vrij snel daarna hebben we besloten om mij aan te melden. Zo gezegd, zo gedaan. Na het invullen van veel (lees: heeeeeeeel erg veel) papierwerk, werd deelname aan het progamma dan echt werkelijkheid. Het lange wachten kon nu beginnen, totdat ze een gastgezin voor me gevonden hadden. Omdat ik voorkeurs staten had opgegeven, zouden ze eerst daar naar een gastgezin gaan zoeken voor mij (Colorado, Utah en Idaho). In de tussentijd ben ik nog twee keer ingeënt (2x hepatitis A & B). Wat een vreselijke prikken waren dat..
Afijn, het was denk ik half maart toen het verlossende bericht kwam: ZE HEBBEN EEN GASTGEZIN VOOR JE GEVONDEN! Op dat moment kon mijn geluk natuurlijk niet op. Mijn gastgezin bestaat uit een alleenstaande man van ondertussen 68-jarige leeftijd, woonachtig in North Little Rock, Arkansas. Hij heeft al iets van 7 eerdere uitwisselingsstudenten in huis gehad. Omdat het een alleenstaande man is, moesten mijn ouders en ik wel eerst toestemmen met de zogenaamde single parent placement. Het contact met Bob (zo heet mijn gastvader) kon toen beginnen. Eerst begonnen we wat e-mails over en weer te schrijven. Later kregen we ook via Facebook en WhatsApp contact met elkaar. Ik denk dat Bob een geweldige gastvader voor me gaat worden. Ik had nog niet heel veel contact met hem, aangezien ik erg druk was met mijn eindexamen. Als ik die niet zo halen, zou Amerika ook niet doorgaan.
In mei waren de examens aangebroken, drie weken lang zwoegen. Voor mijn gevoel gingen ze erg goed en op 11 juni kreeg ik te horen dat mijn gevoel klopte. Ik was geslaagd, met hele mooie cijfers!
In de tussentijd hadden we de aanvraagformulieren voor een Amerikaans visum gekregen. Weer een heleboel papier werk dat ingevuld moest worden (met vragen waarvan je echt dacht: moet ik dit serieus nemen?). Maar uiteindelijk konden we een afspraak maken met het consulaat, op maandag 29 juni. Voordat ik naar het consulaat moest, hadden we op de zaterdag ervoor nog een informatie bijeenkomst van STS. Een heleboel returnees die over hun ervaringen vertelden en aan het einde kregen we een prachtige STS tas en t-shirt. Ook heb ik die vrijdag er voor mijn afscheidsfeest voor vrienden en familie gegeven, een BBQ in de achtertuin.
Op naar het consulaat dus. Samen met mijn vriendin (Mariellë) hebben we er maar een dagje Amsterdam van gemaakt. Op het tijdstip van de afspraak moet je in een lijn voor de ingang gaan staan en wordt je één voor één gescreend door een man met een metaaldetector. Vervolgens mag je naar binnen, waar je nog een keer door een detectiepoortje mag lopen. Albanië dat overleeft hebt, mag je in een kamertje met een paar andere wachten tot je aan de beurt bent. Je moet dan wat papier inleveren, je paspoort inleveren en je vingers laten scannen. Daarna mag je opnieuw plaats nemen in de kamer en krijg je iemand anders te spreken, die vraagt waar je heen gaat en je nog een keer je vingers laat scannen. Hij is uiteindelijk diegene die je vertelt dan je het visum gekregen hebt. Op het pakken van de tas na, was dan nu al het geregel (gelukkig) achter de rug. De rest van de week heb ik met Mariellë gespendeerd.
Op maandag gingen we nog leuk even twee weken op vakantie, een week in de Ardennen (België) en een week in de Vogezen (Frankrijk). Twee weken lang ontstressen voor vertrek. Vervolgens kwamen we op maandag avond laat terug en zou ik al op donderdag ochtend zeer vroeg vliegen. Op dinsdag alle spullen van vakantie in de was gedaan, de spullen die al gepakt konden worden pakken en afscheidscadeaus geregeld voor Papa, Mama, Carlijn en Mariellë. ’s Middags was Mariellë aangekomen in Sneek en is tot vertrek bij mij gebleven. Op woensdag heb ik (in een record tempo) mijn tas gepakt. Daarna ben ik (met Mariellë) een laatste keer het water opgegaan in het rubberbootje. Onderweg zijn we Simon en Gideon nog tegen gekomen, waar ik dan aan het einde van de middag dan echt voor de allerlaatste keer goodbye tegen gezegd heb. ’s Avonds heb ik mijn laatste dingetjes gepakt (Laptop, iPod etc.) en heb ik nog geprobeerd wat slaap te pakken (wat uiteindelijk twee uurtjes slaap geworden is).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
